6 days in Tassie
Door: sophievanlaarhoven
Blijf op de hoogte en volg Sophie
01 April 2016 | Australië, Hobart
Daar ben ik weer! Wederom later dan gepland maar daar heb ik een goed excuus voor. Het was namelijk allemaal niet zo spannend. Je maakt namelijk niet elke week hele spannende dingen mee nu het normale leven hier ook weer is begonnen. Afgelopen week deed ik echter wel wat spannends, ik ben namelijk naar Tasmanië geweest (of Tassie, zoals de Australiërs het noemen). Hier in Australië hebben ze namelijk een easter break die begint op goede vrijdag dus het ideale moment voor lokale studenten om naar huis te gaan en voor exchange studenten om op vakantie te gaan.
We vertrokken op zaterdag 26 maart. Na een kleine vertraging van 40 minuutjes vertrokken we rond 16.30 en na een uurtje vliegen landden we in Hobart, de hoofdstad van de staat. De bagage hadden we snel dus hop door naar de huurauto, we hadden namelijk nog een rit van 3 uur voor de boeg. En toen begon het gedonder. Eenmaal bij de auto aangekomen bleek namelijk dat de door ons bestelde TomTom niet aanwezig was in de auto. Stonden we daar. Denise snel naar bargain cars gebeld (het was namelijk na sluitingstijd) en daar werden we toch een partijtje slecht te woord gestaan. In hun papierwerk stond dat we het niet hadden besteld (terwijl dat in mijn papierwerk wel stond) dus we moesten maar gewoon kaart lezen (die niet in de auto lag) en toen hing hij gewoon op. Super slechte service dus mocht je ooit deze kant op gaan, huur nooit bij bargain cars. De auto was overigens verder meer dan prima. Ondertussen was het 18.30 en gingen we maar rijden met google maps als onze beste vriend. Aan de verkeerde kant van de weg rijden was heel even wennen alleen kun je in Tasmanië geen hele gekke dingen doen aangezien het alleen maar eenbaanswegen zijn. Na een uurtje werd het donker en lantaarnpalen kennen ze hier niet dus toen werd het wel even spannend. Ik snapte niet hoe het licht werkte dus het merendeel van de weg heb ik met groot licht gereden, pas tegen het einde kwam ik erachter hoe het wel moest. Eén geluk, er reed ons bijna niemand tegemoet. Op een gegeven moment dus wel de ultimate aussie experience gehad door bijna een wallaby aan te rijden die gewoon midden op de weg zat. Na 3 uur rijden kwamen we dan eindelijk aan in Coles Bay. Het was ondertussen 21.30 en hadden nog niks gegeten aangezien we in de twee dorpen die we onderweg waren tegengekomen telkens te horen kregen: “I'm sorry we're closed.” Als klap op de vuurpijl was de stroom uitgevallen in het hostel én hadden we 0,0 bereik met Vodafone. Het was dus echt even back to basics. Toen dus maar met honger vroeg naar bed.
De volgende morgen konden we eindelijk zien waar we beland waren. Ons hostel bleek 100 meter van het strand af te liggen en achter het hostel zat een bakkerijtje dus daar zijn we meteen even los gegaan. Hierna zijn we even over het strand gelopen wat echt even fijn was. "Lekker uitgewaaid" zoals mama zou zeggen. Daarna zijn we naar het Freycinet National park gereden wat ongeveer 10 minuten verder was. Daar eerst een beetje rondgewandeld waarna we weer in de auto stapte richting Wineglass bay. Onder aan de berg aangekomen stonden er allemaal heftige bordjes met: "Last chance to get to the toilet", "Bring 1 liter water with you", "Hardest walk in Tasmania." Daar gingen wij, met 1 grote fles cola en een pak rijstwafels. Het was even pittig, vooral omdat er echt heel veel trappen waren en de temperatuur toch behoorlijk opliep maar na een paar pauzes en een hoop gepuf toch boven gekomen met inderdaad een prachtig uitzicht op Wineglass bay. Uiteraard ook hier 1000 Aziaten die uit elke mogelijke hoek een selfie wilde maken. Na een tijdje de tocht naar beneden weer gemaakt. Op sommige stukken heel steill en met best veel rotsen/keien waar je af moest klimmen. Dat ging allemaal prima. Tot ik natuurlijk op de laatste 50 meter voor het einde was aangekomen, het helemaal vlak was en er geen rotsen meer te bekennen waren. Ik zou natuurlijk niet de onhandige zelf zijn als ik daar niet enorm hard op mijn plaat zou gaan. En dat deed ik dan ook. Mijn rechterknie helemaal open, broek kapot en mijn linkerenkel verstuikt. Gelukkig links want in een automaat hoef je niks met links te doen. Naar de auto gestrompeld, onderweg nog een wilde wallaby tegengekomen en door naar het hostel om daar even te chillen. 's Avonds een heerlijke fish and chips op aan het strand en daarna een prachtige zonsondergang bekeken. Nog even een flesje wijn gekocht die we nog aan het strand hebben opgedronken en daarna weer op tijd naar bed.
Er stond namelijk voor maandag een rit van maar liefst 4,5 uur op de planning naar Cradle mountain. Pittige rit, vooral tegen het einde. We zaten daar echt in de bergen dus ook de steile bergweggetjes met haarspeldbochten waar je met 15 km/h doorheen moet. Volgens mij waren we na 5/5,5 uur dan toch uiteindelijk aangekomen in Tullah. Ik was helemaal gesloopt en na nog een klein bezoekje aan een of andere dam zijn we teruggegaan naar onze lodge. Deze lag aan een meer en daar was het echt enorm rustig. Het enige wat we hoorde toen we rond het meer liepen was het kabbelen van het water. Verder lag het ook echt in de middle of nowhere. Laura, ik weet dat je dit leest. Ik zal nooit meer zeggen dat Anna Jacobapolder in de middle of nowhere ligt, echt niet. Na Tasmanië kan ik bijna zeggen dat dat het bruisend middelpunt van Nederland is. Na een hapje gegeten te hebben in het restaurant bij het "hotel" hebben we de rest van de fles wijn van de dag ervoor opgedronken op de parkeerplaats (kamer was heel klein en dit was de enige plek met licht waar we ook daadwerkelijk konden zitten).
Dinsdag stond de wekker al heel vroeg want dit zou de heftigste dag worden. Na het ontbijt de auto in om naar het Cradle mountain national park te gaan. Dit was nog een klein uurtje rijden vanaf onze lodge. Daar aangekomen werden we met een shuttlebus verder het park in genomen waar we rond een uur of 10 werden afgezet. Prachtig, heel ruig en totaal anders dan Coles bay qua natuur. Je kunt daar verschillende wandelingen doen en wij kozen voor de wandeling van 1,5 uur. Dat leek ons wel handig gezien mijn enkel en knie. Uiteindelijk zijn we 3 uur onderweg geweest omdat we weer een bordje naar het een of het ander zagen en uiteindelijk via een andere route terug waren gelopen (bewust, we waren niet de weg kwijt). Sommige delen waren wederom echt heel pittig. Steil, veel stenen waar je af moest lopen en veel trappen op sommige plekken. Als ultieme hoogtepunt zagen we op het einde -terwijl we de hoop al opgegeven hadden- Wombats. IN HET WILD! Zo tof, ik wil echt een Wombat. Toen we terug bij de auto waren en even iets hadden geluncht was ik eigenlijk al doodmoe maar toen begon het pas, we hadden nog een rit van ruim 4 uur voor de boeg terug naar Hobart. Op een gegeven moment was ik er echter helemaal klaar mee. Op het begin had ik namelijk nog de bergen en bergweggetjes waar je dan even goed op moet letten en ook daadwerkelijk iets moet doen, maar de overige 3/3,5 uur heb ik gewoon op een eenbaansweg gereden waar je 110 mocht en je dus echt NIETS hoefde te doen. Zo enorm saai. Ik werd oprecht gelukkig toen we Hobart naderde en ik ineens mensen in mocht gaan halen en naar links of rechts mocht gaan. Doordat ik in het hostel weer de klunzige zelf was en mijn sleutels 3 keer liet vallen kregen we extra 2 voor de prijs van 1 kaartjes voor een drankje in de hotelbar en na een bordje noodles bij de naburige Aziaat en een glaasje sparkling wine in de bar zijn we lekker vroeg naar bed gegaan.
Omdat het parkeren de vorige dag niet meezat stond de wekker om 7.30 om geld in de parkeermeter te knallen. Daarna nog even terug naar bed om vervolgens Hobart te ontdekken. Een hele relaxte en fijne stad vond ik het. Misschien omdat het echt vele malen kleiner is dan Melbourne - het is namelijk ongeveer even groot als Tilburg- maar ik voelde me er meer thuis dan in Melbourne. Je kon overal te voet naartoe en hebben dan ook vooral een beetje rondgewandeld en gekeken wat er op ons pad kwam. Zelfs vrijwillig naar het Tasmanian Museum and Art Gallery geweest. Tevens ook nog een bezoekje gemaakt aan een tattooshops (no worries, niet voor mij. Denise wilde een neuspiercing. Nog nooit zo iets heftigs gezien; er wordt echt een halve speer door je neus geboord). Aan het einde van de dag neergestreken aan Salamanca market aan de haven en daar hebben we heerlijk buiten gegeten (risotto met garnalen). Nog even een kiekje van Abel Tasman genomen en na nog een paar sparkling wines in de bar van het hostel zijn we wederom op tijd naar bed gegaan.
Dit omdat de wekker donderdag al om 4.45 stond, fantastisch! Auto nog even getankt, alle snoepzakjes en lege flesjes weggegooid en om 6.00 stonden we op het vliegveld. We waren zo vroeg dat de balie van jetstar nog niet eens open was en volgens mij waren we de eerste die door de security gingen.
En toen was het feest weer over. Het was echt een super toffe vakantie, heel anders dan andere vakantie die ik tot nu toe heb gehad. Best avontuurlijk met zo'n huurauto een eiland verkennen. Wanneer jullie ooit nog het idee krijgen om naar Australië te gaan kan ik dan ook echt aanraden om even de kleine oversteek naar Tasmanië te maken, het is het echt waard! Ik ben denk nog nooit op zo'n enorm rustige plek geweest en het is er echt prachtig.
Dit was het weer voor nu. Ik ga nog even foto's uitzoeken om erbij te voegen. Mijn nieuwe update komt hoop ik over 1,5 week aangezien ik in het weekend van 9-10 april een tripje naar de great ocean road ga maken en daar zelfs ga surfen. Super veel zin in!!
Liefs,
Sophie
-
03 April 2016 - 10:57
Leo:
Hoi Sophie,
Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Hoop dat je er daar een leuke dag van kunt maken met je nieuwe vrienden. Wat leuk dat je naar Tasmanië bent geweest. Moet erg mooi zijn. En hoe stoer dat je dat helemaal in je eentje hebt gereden. Links rijden went gelukkig snel en met een automaat is het allemaal net wat makkelijker, maar toch, je moet het maar durven.
Ik ben met Pasen met Jolle en Jos weer gaan wandelen. Dit keer in Zuid Limburg. Eerst lekker bij jullie thuis ontbeten en daarna naar Zuid-Limburg gegaan en bij thuiskomst weer bij jullie thuis gegeten. Ze missen je allemaal heel erg, maar gelukkig skypen jullie vaak. Ik hoor dat je erg naar je zin hebt en hoewel je je ouders ook erg zult missen, zeker op een dag als vandaag, hoop ik dat je tijd daar een onvergetelijke tijd zult hebben. En, zoals ik al eerder zei, als je de studiepunten niet haalt, dan haal ze maar in Nederland:-)
Geniet ervan!
Liefs en XXX
Leo -
04 April 2016 - 16:45
Laura:
Sophie! Wat een avonturen weer! Fijn dat je zelfs aan de andere kant van de wereld nog aan Anna Jacobapolder denkt =)
Succes weer met je dagelijkse studieleven en sterkte met het terugkijken van die innoverende colleges Rechtsfilosfie (tip: koop daar ook maar een paar flessen wijn voor).
Xx Laura
Ps ik verwacht wel dat je ook nog in een Australische John Deere gaat rijden, dat zou de vergelijking met AJP helemaal af maken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley