From Cairns to Brisbane
Blijf op de hoogte en volg Sophie
05 Juli 2016 | Australië, Brisbane
Hoi iedereen!
Daar ben ik weer, en zoals het er nu uitziet zelfs voor de laatste keer. Mijn laatste week is namelijk aangebroken. Morgen vlieg ik ‘s ochtends heel vroeg terug naar Melbourne om mijn koffer te pakken, schoon te maken en een laatste wasje te draaien en donderdag is dan toch echt de dag aangebroken dat ik Australië ga verlaten. ‘s Nachts kom ik vervolgens aan in Singapore om daar nog tot en met maandag te blijven en dan ben ik volgende week dinsdag eindelijk weer thuis. Maar zo ver is het nog niet dus ga ik jullie nog even meenemen op een van de spannendste dingen die ik ooit heb gedaan namelijk in mijn eentje echt reizen. Ik was natuurlijk al wel alleen naar Sydney geweest maar vind vier dagen op één plek blijven anders dan in 16 dagen zo’n 2300 km afleggen.
Dinsdag 21 juni vloog ik naar Cairns, een plaats helemaal in het noorden van het land. In het vliegtuig had ik natuurlijk het geluk dat ik naast een krijsend kind zat maar gelukkig was de vlucht “maar” 3,5 uur. Ingecheckt in het hostel, beetje rondgelopen en lamlendig op een veldje gelegen. Was namelijk super moe van de hectiek rond mijn laatste take home exam en mijn snelle vertrek daarna. Die dag ook meteen mijn eerste tour geboekt om te gaan snorkelen op het great barrier reef. ‘s Avonds in het hostel gezellig zitten kletsen met mijn kamergenoten en meteen afgesproken om die dag daarna met een van die meisjes - een Nederlandse - samen een beetje te gaan chillen. Cairns heeft namelijk buiten het regenwoud (ben ik niet heen geweest) en het great barrier reef niet bijzonder veel te bieden namelijk. De volgende dagen hebben we dan ook heerlijk bij het zwembad gezeten en gekletst. Super leuk dat contacten maken zo snel gaat. Ook heb ik die dag bij een reisbureau een godsvermogen uitgegeven aan de tours die ik verder nog wilde gaan doen. Dit gaf meteen wat rust want in een keer was heel mijn reisschema af en hoefde ik alleen nog maar de bussen te boeken en een paar hostels, heel fijn!
Donderdag was het tijd voor mijn snorkeltour! Vond het wel een beetje spannend want zoals jullie nu wellicht wel weten ben ik niet de grootste fan van dieren en al helemaal niet van de onderwaterwereld. Op de boot meteen een meisje uit Nieuw- Zeeland leren kennen waar we meteen afspraken dat we tijdens het snorkelen een beetje bij elkaar in de buurt zouden blijven. De eerste plek waar we naartoe gingen was bij Michaelmas Cay, een zandbank midden in de oceaan. En wat was het mooi!! Zo bizar hoe het koraal allemaal groeit en leeft. Als klap op de vuurpijl ook nog naast een grote zeeschildpad gezwommen, zo enorm bijzonder! Het was net of ik in de pandadroom in de Efteling was. Verder spotten we ook nog Nemo en allemaal andere gekleurde visjes. De tweede plek was iets heftiger dan Michaelmas Cay aangezien de zee hier een stuk ruiger was wat resulteerde in een snorkelbuis die om de tien seconde volliep. Desalniettemin was het ook hier prachtig! Geen zeeschildpadden maar wel een pijlstaartrog en weer heel veel nemo’s. ‘s Avonds weer even uit eten geweest met het Nederlandse meisje uit het hostel en de volgende dag was het alweer tijd om Cairns te verlaten.
Er stond namelijk een busreis van maar liefst negen uur op me te wachten richting Airlie Beach, de plek waar de meeste tours naar de Whitsundays vanuit vertrekken. Met deze reistijden besef je je pas weer even hoe groot Australië wel niet is want wanneer je naar de kaart kijkt lijkt dat echt maar een klein rotstukje. Hier heb ik zaterdag en zondag vooral een beetje op het strand gelegen. In tegenstelling tot Cairns scheen de zon hier namelijk wel dus lekker genoten. Maandag was het tijd om aan boord te gaan op de Pride of Airlie. Met deze boot voeren we naar South Mole island waar we twee nachten zouden verblijven. De accommodatie was een oud resort dat ooit deels verwoest is door een cycloon en wat nu door koala adventures gebruikt wordt als accommodatie voor zijn tours. De huisjes dienden nu als slaapzalen waar we met zijn vijf personen sliepen, een beetje het hostelgevoel alleen dan in een expeditie robinson setting. Het was allemaal best wel heel oud maar prima als je hostels gewend bent.
De volgende dag stonden er twee dingen op het programma, snorkelen en naar Whitehaven beach. Het snorkelen heb ik geskipt aangezien het zo enorm hard waaide dat ik geen zin had om na de snorkelsessie helemaal koud, nat en verkleumd op die boot te gaan zitten. Hierna gingen we naar de plek waar het allemaal om draait, Whitehaven beach. Met kleine bootjes werden we groepje voor groepje naar de kust gevaren waarna we nog een stukje moesten wandelen. Maar wauw, wat een plaatje. Het leek haast alsof het nep was. Het zand is zo onwijs wit en de zee is zo onwijs blauw, echt onwerkelijk mooi. Funfact: de enige instantie die bevoegd is om zand van whitehaven beach te halen is NASA. Dit zand is namelijk zo enorm fijn dat zij het gebruiken om hun lenzen mee schoon te maken. Terug op de boot wederom een zeeschildpad gespot waarna we met de zonsondergang terug naar het eiland voeren.
De laatste dag zouden we om 12.00 terug naar het vasteland vertrekken. Om 8.00 stond er echter eerst nog een wandeling naar een uitkijkpunt op het programma. Deze route is ooit door national geographic uitgekozen als een van de mooiste wandelingen in Queensland dus ik was benieuwd. En natuurlijk was het mooi, prachtig uitzicht op de hele omgeving. Rond een uur of 14.00 waren we weer terug in Airlie Beach waarna ik met mijn hele hebben en houden (2 backpacks) naar het strand ben verkast om te gaan wachten. Ik had namelijk om 19.00 de greyhound bus geboekt voor een nachtrit richting Hervey Bay. Deze rit duurde maar liefst 14 uur, kreeg weer flashbacks naar de busreizen naar Lloret en Salou. Gelukkig was het helemaal niet druk en had ik twee stoelen voor mezelf.
Ergens tussen 8.00 en 9.00 kwam ik aan in Hervey Bay waar ik een tour op Fraser Island zou gaan doen. Gelukkig kon ik meteen inchecken in mijn kamer in het hostel. Verder lekker rustig aan gedaan, over het strand gewandeld en lekker geluncht. Aan het einde van de middag moest iedereen verzamelen voor een briefing aangezien we dit eiland zouden gaan verkennen met 4x4 auto’s. Na kennis gemaakt te hebben, de boodschappen gedaan te hebben en de lunchpakketjes klaargemaakt te hebben op tijd naar bed want de volgende dag stond de wekker namelijk al om 5.30, hiep hoi. Na een veiligheidsvideo de auto in naar de ferry die ons naar het eiland bracht. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld en verder staat het bekend om zijn grote aantal zoetwatermeren en grote populatie dingo’s. Ik voldeed trouwens aan de eisen om de auto’s te mogen besturen maar heb dit maar één keer gedaan op een relatief makkelijk stuk over het strand. Voelde me te onzeker in die auto om de verantwoording te kunnen dragen over 7 andere mensen in de auto.
De eerst stop was bij lake Birrabeen wat echt ongelooflijk blauw en helder was. Je zou het water uit de meren hier zelfs kunnen drinken omdat het zo schoon is. Volgende stop was bij lake Boomanjin dat in tegenstelling tot het andere meer juist een roestkleur had maar wat nog steeds erg helder was. Na nog een stop bij central station was het tijd om naar de campsite te gaan. Dit was helemaal afgezet met hekken en stroomdraad om de dingo’s op afstand te houden. Na een barbecue en wat (drank)spelletjes was het tijd en te gaan slapen. Maar jezus wat een klotenacht. We sliepen op een soort van yogamat wat dus eigenlijk gelijk staat aan op de grond liggen, we hadden geen kussen en het was zo’n 5 graden. Een fantastische nacht dus, dat kun je je wel voorstellen.
Om 7.45 zaten we weer in de auto met als eerste stop Eli Creek. Dit water was wederom ongelooflijk helder en door de stroming kun je je zo mee laten nemen. Hierna reden we door naar het Maheno Shipwreck, een wrak dat al sinds 1935 op het strand ligt. Over een paar tientallen jaren zal dit vergaan zijn waarschijnlijk. Vervolgens zetten we onze trip voort richting Indian Head, een rotsformatie op de hoek van het eiland waarvandaan je een prachtig uitzicht had. Maar jezus wat een hel om daar te komen. We moesten allemaal rotsen beklimmen en het enige waar ik aan moest denken bij het omhoog klimmen was dat ik via deze weg ook nog naar beneden moest en hoe ik dat wel niet moest gaan doen en overleven. Maar wat een waanzinnig uitzicht. Wat ik nog niet had verteld was dat nu het walvissenseizoen is aangebroken en dat er super veel walvissen te zien waren wanneer we met de auto over het strand reden. Vanaf Indian Head kon je dit nog veel beter zien. Echt heel bijzonder om die beesten in het echt gezien te mogen hebben. We hadden zelfs het geluk dat twee walvissen zo’n 300 meter van de kust echt een show voor ons aan het opvoeren waren, echt; ze bleven maar springen!
De volgende dag begon wederom vroeg want we hadden afgesproken de zonsopkomst te gaan bekijken. Na deze vroege start begonnen we met de parel van het eiland, lake Mckenzie. Bij de koffiestop bleek echter dat onze auto kapot was (iets met koelvloeistof). Wij daar een uur wachten zodat onze guide de anderen naar het lake kon leiden om ons vervolgens weer op te halen. Het begint waarschijnlijk al saai te worden maar dit meer was echt ongelooflijk blauw en helder, echt bizar dat dit gewoon bestaat in de natuur. Zonder meer het mooiste meer van het eiland. Na weer een helse tocht in de auto van onze guide (echt die man reed als een gek, hij knalde die auto moeiteloos met 70/80 door het meest losse zand terwijl wij op de achterbank alle kanten op stuiterden). Hup de ferry weer op waarna we eindelijk naar 2 dagen weer konden douchen en al het zand van ons af konden spoelen, ik voelde me herboren. Om het allemaal af te sluiten met de hele groep domino’s besteld, heerlijk! Ondanks de verhalen van onze guide over dodelijke slangen, gigantische spinnen en ellenlange uitleg over hoe we ons moeten beschermen als er ineens dingo’s voor ons neus zou staan hebben we werkelijk niks gezien. Ik denk nu dat ik ook veilig kan zeggen dat ik in 5 maanden Australië geen enkele slang of spin gezien heb (ja ik heb dit net afgeklopt).
Gisteren was het tijd om mijn laatste bus te nemen, een rit van zo’n 5,5 uur richting Brisbane. Een beetje rondgelopen en ’s avonds sushi gegeten. Vandaag was dus mijn laatste dag… Ik vind het zo’n gek idee om weg te gaan maar tegelijkertijd ook heel fijn. Over precies één week ben ik weer thuis, ik zie jullie snel weer!
Foto's voeg ik vanavond/vanmiddag even toe, dat is namelijk echt een pokkewerk en daar heb ik nu even geen tijd voor. Verwacht veel blauwe zee en wit strand en walvissen!
Liefs,
Sophie
Daar ben ik weer, en zoals het er nu uitziet zelfs voor de laatste keer. Mijn laatste week is namelijk aangebroken. Morgen vlieg ik ‘s ochtends heel vroeg terug naar Melbourne om mijn koffer te pakken, schoon te maken en een laatste wasje te draaien en donderdag is dan toch echt de dag aangebroken dat ik Australië ga verlaten. ‘s Nachts kom ik vervolgens aan in Singapore om daar nog tot en met maandag te blijven en dan ben ik volgende week dinsdag eindelijk weer thuis. Maar zo ver is het nog niet dus ga ik jullie nog even meenemen op een van de spannendste dingen die ik ooit heb gedaan namelijk in mijn eentje echt reizen. Ik was natuurlijk al wel alleen naar Sydney geweest maar vind vier dagen op één plek blijven anders dan in 16 dagen zo’n 2300 km afleggen.
Dinsdag 21 juni vloog ik naar Cairns, een plaats helemaal in het noorden van het land. In het vliegtuig had ik natuurlijk het geluk dat ik naast een krijsend kind zat maar gelukkig was de vlucht “maar” 3,5 uur. Ingecheckt in het hostel, beetje rondgelopen en lamlendig op een veldje gelegen. Was namelijk super moe van de hectiek rond mijn laatste take home exam en mijn snelle vertrek daarna. Die dag ook meteen mijn eerste tour geboekt om te gaan snorkelen op het great barrier reef. ‘s Avonds in het hostel gezellig zitten kletsen met mijn kamergenoten en meteen afgesproken om die dag daarna met een van die meisjes - een Nederlandse - samen een beetje te gaan chillen. Cairns heeft namelijk buiten het regenwoud (ben ik niet heen geweest) en het great barrier reef niet bijzonder veel te bieden namelijk. De volgende dagen hebben we dan ook heerlijk bij het zwembad gezeten en gekletst. Super leuk dat contacten maken zo snel gaat. Ook heb ik die dag bij een reisbureau een godsvermogen uitgegeven aan de tours die ik verder nog wilde gaan doen. Dit gaf meteen wat rust want in een keer was heel mijn reisschema af en hoefde ik alleen nog maar de bussen te boeken en een paar hostels, heel fijn!
Donderdag was het tijd voor mijn snorkeltour! Vond het wel een beetje spannend want zoals jullie nu wellicht wel weten ben ik niet de grootste fan van dieren en al helemaal niet van de onderwaterwereld. Op de boot meteen een meisje uit Nieuw- Zeeland leren kennen waar we meteen afspraken dat we tijdens het snorkelen een beetje bij elkaar in de buurt zouden blijven. De eerste plek waar we naartoe gingen was bij Michaelmas Cay, een zandbank midden in de oceaan. En wat was het mooi!! Zo bizar hoe het koraal allemaal groeit en leeft. Als klap op de vuurpijl ook nog naast een grote zeeschildpad gezwommen, zo enorm bijzonder! Het was net of ik in de pandadroom in de Efteling was. Verder spotten we ook nog Nemo en allemaal andere gekleurde visjes. De tweede plek was iets heftiger dan Michaelmas Cay aangezien de zee hier een stuk ruiger was wat resulteerde in een snorkelbuis die om de tien seconde volliep. Desalniettemin was het ook hier prachtig! Geen zeeschildpadden maar wel een pijlstaartrog en weer heel veel nemo’s. ‘s Avonds weer even uit eten geweest met het Nederlandse meisje uit het hostel en de volgende dag was het alweer tijd om Cairns te verlaten.
Er stond namelijk een busreis van maar liefst negen uur op me te wachten richting Airlie Beach, de plek waar de meeste tours naar de Whitsundays vanuit vertrekken. Met deze reistijden besef je je pas weer even hoe groot Australië wel niet is want wanneer je naar de kaart kijkt lijkt dat echt maar een klein rotstukje. Hier heb ik zaterdag en zondag vooral een beetje op het strand gelegen. In tegenstelling tot Cairns scheen de zon hier namelijk wel dus lekker genoten. Maandag was het tijd om aan boord te gaan op de Pride of Airlie. Met deze boot voeren we naar South Mole island waar we twee nachten zouden verblijven. De accommodatie was een oud resort dat ooit deels verwoest is door een cycloon en wat nu door koala adventures gebruikt wordt als accommodatie voor zijn tours. De huisjes dienden nu als slaapzalen waar we met zijn vijf personen sliepen, een beetje het hostelgevoel alleen dan in een expeditie robinson setting. Het was allemaal best wel heel oud maar prima als je hostels gewend bent.
De volgende dag stonden er twee dingen op het programma, snorkelen en naar Whitehaven beach. Het snorkelen heb ik geskipt aangezien het zo enorm hard waaide dat ik geen zin had om na de snorkelsessie helemaal koud, nat en verkleumd op die boot te gaan zitten. Hierna gingen we naar de plek waar het allemaal om draait, Whitehaven beach. Met kleine bootjes werden we groepje voor groepje naar de kust gevaren waarna we nog een stukje moesten wandelen. Maar wauw, wat een plaatje. Het leek haast alsof het nep was. Het zand is zo onwijs wit en de zee is zo onwijs blauw, echt onwerkelijk mooi. Funfact: de enige instantie die bevoegd is om zand van whitehaven beach te halen is NASA. Dit zand is namelijk zo enorm fijn dat zij het gebruiken om hun lenzen mee schoon te maken. Terug op de boot wederom een zeeschildpad gespot waarna we met de zonsondergang terug naar het eiland voeren.
De laatste dag zouden we om 12.00 terug naar het vasteland vertrekken. Om 8.00 stond er echter eerst nog een wandeling naar een uitkijkpunt op het programma. Deze route is ooit door national geographic uitgekozen als een van de mooiste wandelingen in Queensland dus ik was benieuwd. En natuurlijk was het mooi, prachtig uitzicht op de hele omgeving. Rond een uur of 14.00 waren we weer terug in Airlie Beach waarna ik met mijn hele hebben en houden (2 backpacks) naar het strand ben verkast om te gaan wachten. Ik had namelijk om 19.00 de greyhound bus geboekt voor een nachtrit richting Hervey Bay. Deze rit duurde maar liefst 14 uur, kreeg weer flashbacks naar de busreizen naar Lloret en Salou. Gelukkig was het helemaal niet druk en had ik twee stoelen voor mezelf.
Ergens tussen 8.00 en 9.00 kwam ik aan in Hervey Bay waar ik een tour op Fraser Island zou gaan doen. Gelukkig kon ik meteen inchecken in mijn kamer in het hostel. Verder lekker rustig aan gedaan, over het strand gewandeld en lekker geluncht. Aan het einde van de middag moest iedereen verzamelen voor een briefing aangezien we dit eiland zouden gaan verkennen met 4x4 auto’s. Na kennis gemaakt te hebben, de boodschappen gedaan te hebben en de lunchpakketjes klaargemaakt te hebben op tijd naar bed want de volgende dag stond de wekker namelijk al om 5.30, hiep hoi. Na een veiligheidsvideo de auto in naar de ferry die ons naar het eiland bracht. Fraser Island is het grootste zandeiland ter wereld en verder staat het bekend om zijn grote aantal zoetwatermeren en grote populatie dingo’s. Ik voldeed trouwens aan de eisen om de auto’s te mogen besturen maar heb dit maar één keer gedaan op een relatief makkelijk stuk over het strand. Voelde me te onzeker in die auto om de verantwoording te kunnen dragen over 7 andere mensen in de auto.
De eerst stop was bij lake Birrabeen wat echt ongelooflijk blauw en helder was. Je zou het water uit de meren hier zelfs kunnen drinken omdat het zo schoon is. Volgende stop was bij lake Boomanjin dat in tegenstelling tot het andere meer juist een roestkleur had maar wat nog steeds erg helder was. Na nog een stop bij central station was het tijd om naar de campsite te gaan. Dit was helemaal afgezet met hekken en stroomdraad om de dingo’s op afstand te houden. Na een barbecue en wat (drank)spelletjes was het tijd en te gaan slapen. Maar jezus wat een klotenacht. We sliepen op een soort van yogamat wat dus eigenlijk gelijk staat aan op de grond liggen, we hadden geen kussen en het was zo’n 5 graden. Een fantastische nacht dus, dat kun je je wel voorstellen.
Om 7.45 zaten we weer in de auto met als eerste stop Eli Creek. Dit water was wederom ongelooflijk helder en door de stroming kun je je zo mee laten nemen. Hierna reden we door naar het Maheno Shipwreck, een wrak dat al sinds 1935 op het strand ligt. Over een paar tientallen jaren zal dit vergaan zijn waarschijnlijk. Vervolgens zetten we onze trip voort richting Indian Head, een rotsformatie op de hoek van het eiland waarvandaan je een prachtig uitzicht had. Maar jezus wat een hel om daar te komen. We moesten allemaal rotsen beklimmen en het enige waar ik aan moest denken bij het omhoog klimmen was dat ik via deze weg ook nog naar beneden moest en hoe ik dat wel niet moest gaan doen en overleven. Maar wat een waanzinnig uitzicht. Wat ik nog niet had verteld was dat nu het walvissenseizoen is aangebroken en dat er super veel walvissen te zien waren wanneer we met de auto over het strand reden. Vanaf Indian Head kon je dit nog veel beter zien. Echt heel bijzonder om die beesten in het echt gezien te mogen hebben. We hadden zelfs het geluk dat twee walvissen zo’n 300 meter van de kust echt een show voor ons aan het opvoeren waren, echt; ze bleven maar springen!
De volgende dag begon wederom vroeg want we hadden afgesproken de zonsopkomst te gaan bekijken. Na deze vroege start begonnen we met de parel van het eiland, lake Mckenzie. Bij de koffiestop bleek echter dat onze auto kapot was (iets met koelvloeistof). Wij daar een uur wachten zodat onze guide de anderen naar het lake kon leiden om ons vervolgens weer op te halen. Het begint waarschijnlijk al saai te worden maar dit meer was echt ongelooflijk blauw en helder, echt bizar dat dit gewoon bestaat in de natuur. Zonder meer het mooiste meer van het eiland. Na weer een helse tocht in de auto van onze guide (echt die man reed als een gek, hij knalde die auto moeiteloos met 70/80 door het meest losse zand terwijl wij op de achterbank alle kanten op stuiterden). Hup de ferry weer op waarna we eindelijk naar 2 dagen weer konden douchen en al het zand van ons af konden spoelen, ik voelde me herboren. Om het allemaal af te sluiten met de hele groep domino’s besteld, heerlijk! Ondanks de verhalen van onze guide over dodelijke slangen, gigantische spinnen en ellenlange uitleg over hoe we ons moeten beschermen als er ineens dingo’s voor ons neus zou staan hebben we werkelijk niks gezien. Ik denk nu dat ik ook veilig kan zeggen dat ik in 5 maanden Australië geen enkele slang of spin gezien heb (ja ik heb dit net afgeklopt).
Gisteren was het tijd om mijn laatste bus te nemen, een rit van zo’n 5,5 uur richting Brisbane. Een beetje rondgelopen en ’s avonds sushi gegeten. Vandaag was dus mijn laatste dag… Ik vind het zo’n gek idee om weg te gaan maar tegelijkertijd ook heel fijn. Over precies één week ben ik weer thuis, ik zie jullie snel weer!
Foto's voeg ik vanavond/vanmiddag even toe, dat is namelijk echt een pokkewerk en daar heb ik nu even geen tijd voor. Verwacht veel blauwe zee en wit strand en walvissen!
Liefs,
Sophie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
